නැලවිළි ගී පද මා මුමුණන සඳ....

නිමිත්ත:

රූ.... said...

හද ගී පොතේ මෙවන් පිටු කියවද්දී නිබ්බුත පද නිතරම මතක් වෙන්නේ ඇයි?
බිරිඳ සැමියා ගැන දුටු විදිහ ගැන කියන ගීයක පෝස්ටුවකුත් දාන්න තිස්ස..

September 16, 2012 9:51 AM

කථාව ලිවිය යුත්තේ ඔබය....

 

නැලවිළි ගී පද මා මුමුණන සඳ

ඒ ගී පදයට තනුව ගෙනෙන ඔබ

ඔබ සෙවනේ ඉඳ ගයනෙමි ඒ ගීතේ...

නීල නෙතු පියන් මවෙත හෙලන සඳ

ඒ නෙත් යුග තුල සැතපෙන්නෙමි මම

ඔබ නෙත් යුග මට සුව යහනෙකි මිහිරේ...

ඈත ලොවක සිට දෑත වනන සඳ

සිහින කවුලුවෙන් මා වෙත එනු මැන

ඔබ අත් යුග මට සුව යහනෙකි මිහිරේ...

ගීතය අහන්න... ඕන්නම් බාගන්න...

 
 
ඔබ ලියූ පසුවදන... ස්තූතියි දිමුතු...

Dimuthu said...

තිගැස්මෙන් බලාපොරොත්තුවෙන් සහ වදන් කල නොහැකි හැඟීම් ගොන්නකින් පිරී තිබු...ඒ රාත්‍රිය

රාත්‍රිය මට දිගු එකක් කලේ කොන්ද දිගේ වරින් වර නැග ආ වේදනාව........

නිදාගන්නට හිතක්වත් නොමැතිව මගේ දෙපා උකුල උඩ තබා අතගාමින් සිටි නුඹට ඒ රාත්‍රිය දිගු එකක් බවට පත් කලේ කුමක් විය හැකිද??

ඊටත් පැය ගානකට පසු මා රෝහලට අතුල් වූ කල,

ආණ්ඩුවේ ඉස්පිරිතාලයේ රැඳී සිටීමට නොහැකි බව දනිමින්ම
නැවත මා වෙතට පැමිණිය හකි හෝරාව එනතෙක්ම මට පෙනෙන දුරින් සිටගෙනම සිටි අයුරු.....

සූතිකාගරය තුල මා එතෙක් විඳි වේදනාව ක්ශණිකව ප්‍රහර්ශයක් බවට පත් වූ මොහොතේ මට සිහිවුනේ නුඹේ නෙත්යුගයි

ඒ වසර දෙකකට පෙරයි අද.... පුන්චි අලු හාපැටියාද තුරුලුකොට මා අසලින් නිදන පුතු වෙනුවෙන් මා ගයනා ගීතයට,ගීතය නොමතිව වුවද රස විඳිය හැකි මේ සොඳුරු තනුව ලියූවේ නුඹම නොවේද?

September 25, 2012 9:36 AM

Read More!

සොඳුර නුඹ මට මව් වෙයන්...

කාල තරණය මාතෘකා කරගෙන බිහිවූ නිර්මාණ මෙතෙකැයි කිව නොහැක. මිනිසුන් වර්ථමානයට වඩා අතීතයටත් අනාගතයටත් පෙම් බඳිත්ද? වර්ථමානය එතරම්ම නීරසද? එසේත් නැත්නම් මිනිසුන්ගේ ඇති නොතිත් කුතුහලයද? වර්ථමානයේ සිදුවී ඇති දේ අතීතයට ගොස් නිවැරදි කරගැනීමේ උවමනාවක් ඇත්ද? එහෙත් හෙට වනදේ අද ක්‍රියාවෙහි ඵලයක් බව වුවමනාවෙන්ම අමතක කරත්ද?
මාමණ්ඩිය මගේ හිතවතකු, අනුශාසකයකු වූයේ මා ඈ විවාහ කරගැනීමට පෙර සිටය. "පුතේ මිනිහෙක් කසාද බඳිනවා කියන්නේ දෙවැනි පාරට උපදිනවා කියන එකයි..." ඔහු, මා ඈ විවාහ කරගැනීමට ලකලෑස්ති වන කාලයේ,  සංවාදයෙහි යෙදෙමින් අප ගතකල එක් අවස්ථාවක පැවසුවේ බොහොම නිස්කාංසුවේය. එහි තේරුම එදා නොතේරිණි. අතීතයට ගොස් ඔහුට මුවනොසෑහෙන ලෙස ස්තූති කරන්නට ඇත්නම්?
පුනරුප්පත්තිය, පුනර්භවය, මනෝකාය යන සංකල්පවල එල්බ සංවාදයෙහි, වාදයෙහි යෙදීමට මිනිසුන් බොහෝ කැමතිය. ඒත් මාමණ්ඩිය අපූරු වැකියකින් මට නැවත ඉපදීම ගැන කියාදුනි.  ඒ වචන වල ඇති ගුප්තාර්ථයන්, යථාර්තයන් පසෙකලා "මරණින් මතු උපදීම..." යන කියැවීම තුල භව සසර තුල අඛන්ඩ ගමන් කිරීමක් අප බලාපොරොත්තු වෙයි. එහෙත් අවුරුදු දහයකට පෙර සිටියේ මේ සිටිනා අපමද? බටහිර විදුඇසට අනුව දිනපතා බිඳී වැටෙමින් නැවත ගොඩනැගෙමින් ඇති සෛල සමූහයකුත් දිනපතා වැහැරෙන සෛල සමූහයකුත් ඇති අප, කාලයක් ඇවැමෙන් පංචිකාවත්තෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම අමතර කොටස් සවිකොට ටින්කර් කොට ඇති වාහනයක් බවට පත්වේ. අලුත් කොටස් නැවත සවිකර ඇතද අප සිතන්නේ මේ ඇත්තේ එදා අපගත් වාහනයම කියාය. සිතුවිලි පරම්පරාව එයට කිසිසේත්ම නොදෙවෙනි නොවෙත්ද..?
"ආදරයේ සනාතනික සංකල්පය අම්මා..." සෝමරත්න පෙරේරා ගයයි. එය අත්විඳ උස්මහත්වූවාට ඒ පිලිබඳ හැබෑ වැටහීමක් ලබාගැනීමට නම් කාලතරණයක් කලයුතුමය. එහෙත් මාමණ්ඩියගේ වචන සැබෑකරමින් ඈ මට මවක් දරුවන් වෙනුවන් දයාභරිත වීම කාලතරණයක් නොමැතිවම පෙන්වූවාය. විටක එය මා ඉරිසියාවෙන් පුරවන්නට තරම් සමත් කම් දැක්වීය. එහි කොන්දේසි, කාල රාමු, ලාභාංශ පරමාර්ථ,  ඇත්තේම නැත. එහි බිඳක් හෝ ගිලෙන්නට සිතීම අසාධාරණ නැතැයි මට සිතේ...

සොඳුර නුඹ මට මව් වෙයන්

මතු උපදිනා දින බව කුසේ…

බිරිඳ වී මගේ වින්ද දුක් ගිනි

නිවාලන්නට පව් ගෙවන්නට…

දුකේ සැපතේ එක ලෙසේ

පණනල ලෙසේ මා ලඟ ‍රැදී…

සොඳුර නුඹ මට මව් වෙයන්

මතු උපදිනා දින බව කුසේ…

හදට දුක් ගිනි කිසිත් නොමදී

නුඹ රකින්නට ණය ගෙවන්නට…

සොඳුර නුඹ මට මව් වෙයන්

මතු උපදිනා දින බව කුසේ…

සින්දුව අහන්න... ඕන්නම් බාගන්න....

Read More!

සහන් සුවය ඇලුම් වැඩූ ඒ දුනුකේ මල...

මතක හැටියට ඒ දෙකේ පන්තියේ විය යුතුය. නුගේගොඩට ආසන්න මිශ්‍ර පාසලක් වූවද එහි ගැහැණු ලමුන්හට එක පන්තියකුත් පිරිමි ලමුන් හට එක පන්තියකුත්ද විය. අප්පච්චී විසින් පාසලට හැරලන මා දෙකේ පන්තියට යන විට ආපසු ගෙනැවිත් ඇරලන්නට මහරගම 'ගම්පහ බෙහෙත් සාලාවේ' ලොකු වෙද මහත්මයා කාරුණික විය. වෙද මහත්තයාගේ දියණිය ගැහැණු ලමුන්ගේ පන්තියේ විය. හොරණ පාරේ පිළියන්දලට කිට්‍ටුවෙන් වාසය කල වෙද මහත්තයා අමතර වටයක් යමින් සෑමදාම මාව ගෙදර ලඟින් බස්සවා යන්නට තරම් හිත හොඳ මනුස්සයෙක් විය.

වාර විභාග වලදී ඔහුගේ දියණියත් මාත් අතර ශ්‍රේණියේ දෙවැණියාත් පලමුවැණියාත් බෙදිනි. හතර වසරදක්වාම මේ වාර්ථාව මෙලෙසම තිබිණි. විසේසයෙන් බරක් ගෙන පාඩම් නොකලද පැට්‍රෝ මැක්ස් පහනට දමන සීමිත භූමිතෙල් ඉවර වන්නට පෙර කරන දෙයක් කරගත යුතුය. කුප්පි ලාම්පුවෙන් පාඩම් කිරීම මහා කම්මැලි වැඩකි.   බැටරි කෑලි තුන විටින් විට තද කිරීමට නැගිටීම හැර, මකරාගේ තානායම, ගුවන් විදුලි රඟමඬල හා මුවන්පැලැස්ස පාඩමට බාධාවක් එල්ල කලේම නැත.

ප්‍රගති වාර්ථා දෙන දාට ගම්පහ වෙද මහත්තයා "තමුසේ එහෙමනම් මේ පාරත් කප් එක ගැහුවා ඈ..." කියමින් මට සරදම් කරයි. එහෙත් ගමනේ අතරමග, බෙහෙත් සාලාව අසල වාහනය නවත්වන ඔහු, මටත් ඔහුගේ දියණියටත්  වාහනයේ යන එන අපේ පන්ති වලම අනෙක් ගැහැණු ලමයාටත් අයිස්ක්‍රීම් අරන් දෙයි. අසල කඩයකින් ඒවා ඔහු ගෙන්වා ගන්නේ වීදුරු කුසලාන බඳු භාජන වලටය. අපි ඒවා කා අහවනතුරු තුරු හේ නිසංසලව බලාහිඳියි.... වෙද මහත්තයා තම දියණිය ඒ විදුහලෙන් අස්කරගත් පසු මට තනිවම ගෙදර එන්නට සිදුවිය....

ඒ දෙවැනි පන්තියට අලුතින් ආ ගුරුවරිය නවමු ලෙස උගන්වන්නට පටන් ගත්තාය. එපමණකින් නොනැවතී වාරාවසාන විභාගයේ ප්‍රථිඵල අනුව පලමුවැන්නාගේ සිට තුන්වැන්නා දක්වා පොත් තෑගි කිරීමට තරම් කාරුණික විය. මට 'හීන් හාමිනේ' මුලින්ම හමුවුණේ එපරිද්දෙනි.... පියසේන නිශ්ශංකයන්ගේ හුරුබූහුටි කථා පෙළකින් සමන්විත ඒ පොතෙහි රෝසපාට පිටකවරයෙහි ඇඳි රුව මෙන්ම ඒ ගුරුවරිය අපගේ සිත්ගත්තාය... මට අපේ ගෙදර ඇත්තන් හමුවුණු කාලේ  'හීන් හාමිනේ' කථාවේ කර්ළිනා මතක් වූයේ වරක් දෙවරක් නොවේ...  කැන්දා එනවිට ඈ ‍රැගෙන ආ ඇගේ පොත් ගොන්නේද 'හීන් හාමිනේ' පොතක් විය....

'සොයා යෑම' ඒ පොතෙහි ඇති තවත් අපූරු කථාවකි... තමන්ට ඉමහත් සෙනෙහසක් දැක්වූ නැන්දා හදිසියේම ගමෙන් රහසේම පිටවයන්නේය... අවුරුදු ගණනාවකට පසු  වන්දනාවකදී කථා නායකයාට ආදරණීය නැන්දා හමුවේ.... "අනේ මගේ පුතේ.." කියමින් ඔහුගේ හිස ඈ සිපගන්නේ වට පිටාවේ මිනිසුන් හමුවේ කථානායකයාව ලැජ්ජාවට පත් කරමිනි.... එහෙත්  "පුතා වෙන්නැති..." යැයි බලා ඉන්නවුන් මුමුණත්දී කථා නායකයාගේ ලැජ්ජාව පහව යයි...

තුන්වැනි ශ්‍රේණියට යනවිට පිරිමි පන්තියේ ඉඩ මදිවීම නිසා මාත් ඇතුලුව පිරිමි ලමුන් පස් දෙනෙක් ගැහැණු ලමුන්ගේ පන්තියට වැ‍ටුණි... ඒ පන්තියේද ඉඩකඩ මදිවීම නිසා ඒ අපූරු - මින් පෙර විසේස අවධානයකින් නොබැලූ -  'ඇයත්' - තවත් ගැහැණු ලමයෙකුත් සිටියේ ගුරුවරියට ආසන්නයෙන් එක ලඟින් තැබූ ඩෙස්ක් දෙකකය... දිනක් ගුරුතුමියට පොත් පෙන්නන්නට පෝළිමේ යනවිට පහත් හඬින් මට කථා කළ ඈ... "ෂ්... ෂ්...... මෙන්න ඔයාට...." කියමින් අපූරු පින්තූර දෙකක්  මා අත තැබුවාය....

ආපසු මගේ අසුනට ආ මම ඒ පින්තූරු දෙක මගේ සගයාට පෙන්වූයේ මාහානර්ඝ වස්තුවක් ලෙසිණි.... එක පින්තූරයක වූයේ නුවර පෙරහැරයි... එදින පටන් අප ඇයට 'පෙරහැර' ලෙස නම් තැබීමූ. පහ පන්තියේදී ඈ ඒ පාසැලින් අස්ව නුගේගොඩම පිහිටි බාලිකාවකට යනවායැයි කියා නික්ම ගියාය.... පින්තූරය සු‍රැකිව මා ලඟ ‍රැඳිණි...

ගෙදර ඇත්තන් මට හමුවූ  දා සිට විවාහ වනතෙක් කාලයේදී අප දෙදෙනා අතර හුවමාරු වූ ලිපි, ගණනින් බොහෝය.... ඒ සියල්ල තවමත් දෙදෙනා විසින්ම  වෙන වෙනම පොදි බැඳ තබාගෙන ඉන්නේ ඇයිදැයි දෙදෙනාටම නොවැටහේ... ඒත් ඒවා වීසි කරන්නට දෙදෙනාටම සිත් නොදේ.... එලෙස ලියැවුණු එක් ලිපියක අර කාරුණික හදවත ගැන කියා එතෙක් සු‍රැකිව තබාගත් 'පෙරහැරේ' පින්තූරය තැපැල් කළෙමි...

වේයන් බැඳීගෙන ආ ලියන මේසයේ පහලම කබඩ් ලාච්චුව විවෘත කරන්නට නියනක් ඇවැසි වූයේ එහි යතුරට වූ දෙයක් සිතාගන්නට බැරිවූ නිසාය.... අමාරුවෙන් විවෘත කර ගත් කබඩ් ලාච්චුවේ කොණක අපගේ අතීත ලියුම් මිටි දෙක එකලඟ උණුහුමට මෙන් තබා තිබිණි... වේ පස් කැඩීම පසෙක ලා අතීතය හාරාවුස්සන්නට ඒ වෙලාවෙහි සිත් දුන්නේ මන්දැයි නොදනිමි... එලෙස කියවන්නට ගත් එක් ලිපියක අර 'පෙරහැරේ' පින්තූරය විය....

නිවාඩුව ඉවරවී ආපසු ‍රැකියාවට යාමට ඇත්තේ දින කිහිපයකි... එහෙත් ඒ විසිතුරු පින්තූරය 'සොයා යාමකට' මා පොලඹවයි... දුරකථනයකින් පිහිටක් ලබාගැනීමට නොහැකිය...  අපේ කාලයේ ඇත්තන් මූණු පොතේ කරක් ගහන්නේ බොහෝවිට ඔවුන් විදේශගතව ඇත්නම් පමණි... එහෙත් නොපසුබස්නා උත්සාහය නිසා කෙසේ හෝ ඈ වසනා නිවස්නය සොයාගැනීමට මම සමත්විය... "දෙයියනේ...!!! කොහොමද....?" අවුරුදු තිස්පහකට පමණ පසු එදා මෙන්ම ඈ බොහෝ සෙයින් කාරුණිකව මා පිළිගත්තාය...

උඩින් ඇති ඒ හැබෑ පෙරහැරේ පින්තූරයේ වර්ණ බොඳව ගොස් ඇතද, මේ සිදුවීම් සියල්ල අලංකාරව තවමත් සිත්හි සටහන්ව ඇත... 'කරුණාව' කොතරම් ප්‍රබල හැඟීමක්ද?





සහන් සුවය ඇලුම් වැඩූ ඒ දුනුකේ මල..
හැඟුම් තෙරෙහි සුවඳ නොදේ ඒ දුනුකේ මල...

තුසර පිටාරය විසිරී නමුදු කිමැති පල...
සතර දිගාන්තයට ඇදී නොපෙනී යන කල...

සමන්ත සොම්නසින් සසල නිසල දහන තුල...
අනන්ත මල් කැකුළු පුබුදු පීදෙති විල තල

ඈත හිමාලේ සඳුනෙන් සැදුනු සඳලු තල
ගීත මවන්නේ හිමියනි නොමැති බමර කැල..  

- සරත් විමලවීර / ප්‍රේමසිරි කේමදාස / නාලිනී රණසිංහ - මී මැස්සෝ චිත්‍රපටියෙන් -

Read More!

බලන්නෙපා යුග නුවන් විදා...

සපුතන්ත්‍රි මහත්තය බාස්කින් රොබින්ස් එකේ අයිස්ක්‍රීම් එකක් තොලගගා හිටිය... ලඟ උන්නු තරුණිය හැසිරුණු දඟකාර විලාසෙන් පලකලේ බොහොම යෞවන ගතියක්... උරිසට වැ‍ටුණු කෙස් වැටිය දෙපැත්තටම ගස්සන ඇය එතනින් මෑත්වෙලා ලී වැටගාවට ගියේ සපුතන්ත්‍රී මහත්තය ලඟ හිටියොත් බැහැගෙන යන ඉර ඔහුට මුවාවෙලා නොපෙනී යන හින්ද...

"මල්ලී....????? මේ කොහෙ හක්කලං කරනවද ?"

සපුතන්ත්‍රී මහත්තය බොහෝවිට හැමෝටම වාගේ කථා කලේ 'පුතා' නැත්නම් 'මල්ලී' කියල - සමකාලීන්ටයත් එහෙම කියන්නේ උපහාසෙටත් එක්ක... තමන් උගත් විෂය ධාරාවේ බොහොම දක්ෂ කමක් පෙන්නපු හින්ද සමකාලීන සගයන්ව උපහාසයට ලක්කරල දෙකේ කොළේට දාල කථාකරන්න ඒක ආයුධයක් කරගත්තද මන්ද කියලත් හිතෙනව... ඒත් කවදාවත් ඒ ස්වරයේ නම් අපහාසයක් ගැබ්වෙලා තිබ්බේ නෑ... මූණ පුරා විහිදිච්ච ‍රැවුළ මූණට එක්කකලේ හරිම කරුණාවන්ත ගතියක් - අනෙක් අතින් කෙස් බොහොමයක් අඩුවුණ හිසේ අඩු පාඩුව ඒ ‍රැවුළෙන් මකා දැම්මා...

සපුතන්ත්‍රී මහත්තය නිවාඩුවකට ඇවිත්... ලෝකේ වටේ සංචාරය කරන ගමන් තාවකාලික නැවතුමක්..  ඒ වෙනකොට සපුතන්ත්‍රී මහත්තය රටවල් බර ගනනකට රස්සාවල් වලටයි සංචාරයටයි ගොහිල්ල ඇවිල්ල තිබුණ වෙන්න ඕනේ...

"අපි මේ යාලුවෙක් එනකල් ඉන්නව... පහට මෙතැනට එනව කීවට පැයක් දෙකක් පරක්කු වෙනව කියල කෝල් එකක් ආව... ඉතින් පු‍තෝ සැප දුක කොහොමද - කමුද අයිස් කිරිමක්?"

පිටුපස සාක්කුවට අතදාල පසුම්බිය එළියට අදින ගමන් අහනව ඒ පාර.... හැමදාමත් ඔහුගේ ඒ පසුම්බිය පිරිල තිබ්බේ, අමාරුකම් තිබ්බ මිනිස්සුන්ට බොහොම කරුණාවෙන් අත දිගඇරල සලකපු හින්ද වෙන්නැති... මැද පෙරදිග සෑහෙන කාලයක් රාජකාරී කල ඔහු ලංකාවේ මිනිස්සු බොහොමයකට ‍රැකියා සඳහා ඉඩ කඩ සලකල දුන්න... කාලෙත් එක්ක බලනකොට ඒ කාලේ ‍රැකියා ඒජන්සියකට වඩා මිනිස්සු මයේ හිතේ සපුතන්ත්‍රී මහත්තය එක්කන් ගිහින් තියනව, යවල තියනව... ඒ විතරක් යෑ... ආපු ගමන් කරකෝල අතැරියා වාගේ වෙන වහන්සේලාව, ටික දොහක් යනකල් බලාගන්න එකත් කරනව...

"මොකද මිනිහෝ...? ආ මට අමතක වුණා... තමුසෙගේ කෑම බීම ඉතින් අමුතු පිළිවෙලක් නේ...."

ඒත් අයිස් කිරීම් වලට වඩා කුතුහලය අවිස්සිලා තිබ්බේ, අර දඟකරන කොණ්ඩේ නිසා... සපුතන්ත්‍රී මහත්තයගේ උරිස්සට උඩින් සීරු මාරු වුණු කලු ඉංගිරියාව නිමේශයකට වඩා එක ප්‍රමාණයෙන්ම තිබ්බ කියල ඔහුගේ තියුණු දැසට අහුවුණා...

"මොකද....???? ඉරිසියද....?"

සපුතන්ත්‍රි මහත්තය ඒ කාලේ ඔය වාගේ මාතෘකා වලට බැස්සේ නෑ මෙහෙම...

"මල්ලී මේ...තාම මගේ ඇස් හොඳට පේනව හරි... මේ රස්සාව කරන්න බෑ ඇස් පේන්නේ නැතුව..."

අර සුපුරුදු උපහාසය තාම තියනව.... කළු ඉංගිරියාව ශ්‍රෙක් එකේ පූසගේ ගාණට ලොකු නොවුණත් ඒකේ තිවුණු වරදකාරී හැඟීම ඔහුට තේරුණා...

"හරි හරි තමුසේ ඉතින් අපේ ගෙදර ආගිය මනුස්සයනේ... මම දන්නව දැන් පුතා හිතන දේ... අපි අන්තිමට මුණ ගැහුණේ කොයි කාලේ වාගෙද...? මට මතකක් නෑනෙව හරියට..."

ඒ වෙනකොට ඒ අන්තිම හමුවට පසුව අපට නොදැනීම සෑහෙන කාලයක් ගතව ගොස් තිබිණි...

"එහෙමනම් දැන් දරුවෝ මල්ලෝ හෙන ලොකු ඇතිනේ... කෝ මල්ලී මට මංගල්ලේ වත් කීවේ නෑනේ...

මේ ඒක නෙමේ .... ඉන්නව ඉන්නව.... ෆෘට් ජූස් එකක් වත් බොමු...."

පලතුරු බීම වීදුරුව පෙනුමෙන් නම් මනස්කාන්තය... එහෙත් මේ රටවලට නැවුම් පළතුරු ලැබෙන්නේ කලාතුරකිනි...

"ඉතින් මම දන්නෑනේ අයිසේ දැන් මෙහේ කියල.... දැන් කොච්චර කල්ද මෙහේ ඇවිල්ල....?

හැබැයි පු‍තෝ මාලුවා බාගෙන ආයෙම ආ දිහාටම ඉක්මණටම තොලොංචි වෙන එක තමා හොඳ..."

ඔරලෝසුවේ සෑහෙන වෙලාවක්, එක් නිමේෂයකට හකුලුවාලන්නට ඔහු පූර්විකාව ඇරඹුවේ එලෙසිනි...

"මල්ලී දන්නවනේ අක්කයි මමයි අපි අපේ ෂොප් එක පටන් ගත්තු කාලේ ඉඳන්... යාන්තන් අටවගත්තු ගේ විතරයි මුලින් අපට ස්ථාවරයකට කියල තිබ්බේ... අක්ක ඉගෙන ගත්තු විදිහට ගැලපෙන රස්සාවක් ලැබුනේ නෑනේ... ඒක තමා මට රට එන්න සිද්ධවුණු මූලික හේතුව... අනෙක කෙල්ලො දෙන්න ලැබුණට පස්සේ උන්ව සර්වන්ට දාල රස්සාවකට යන්න ඒ කාලේ අක්කත් කැමති වුණේ නෑ... මගේ ආදායම ටික ටික සරුවෙනකොට ළමයි දෙන්න ලොකු වෙනකොට අක්කට එයාගේ ඉගෙනුම ගැන පසුතැවිල්ලක් ආවා... එයාගේ පවුලෙන් එයා විතරයි කැම්පස් ගියේ... ආයෙමත් වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න ඕනේ කියල ඔන්න නෝර්වේ යන්න හැදුව ස්කොල් එකක් හදාගෙන... අවුරුදු දෙකක කාලෙකට වුණත් මම ඒ වැඩේට කැමති වුණේ නෑ... ඒ පාර තමා ඔය ෂොප් එක එයාට මම දාල දුන්නේ ගෙදරට කිට්‍ටුව ටවුන් එකේ..."

තරුණිය ‍රැළ පාගන්ට ගොස් විය යුතුය.... අහල පහලක පේන්නට නැත... ඇය මේ පරිසරයට හුරුකාරියක් විය හැක...

"මම කවදාවත් හිතුවේ නෑ එයාට බිස්නස් අල්ලල යයි කියල... ඒත් අවුරුද්දකින් විතර අල්ලපු කඩ කාමරෙත් ගන්න ගානට එයා ඒක දියුණු කලා.... දරුවෝ දෙන්නගේ වැඩ එයාගේ අම්මයි සර්වන්ට් අතිනුයි හොඳින් සිද්ධ වුනා... අනෙක ගෙදෙට්ට ලඟ හින්ද එයාට නිතරම දුවල එන්න යන්න, කෙල්ලො දෙන්නගේ ඉස්කෝලේ අඩු පාඩු බලන්නත් පුලුවන්කම තිබ්බ... බිස්නස් එක හොඳටම නැගල යන්න ගත්තු කාලේ අක්කට සුලු දණිස් අමාරුවක් ආවා... ෂොප් එක කාට හරි දාල ගෙදර ඉන්න කිව්ව මම... අමාරුවෙන් ගොඩනගාගත්ත සාප්පුව වහන්න එයා කොහොමටවත් කැමති උණේ නෑ.. ඊට පස්සේ මමම පත්තරේ දැන්වීමක් දාල හොඳ මැනේජර් කෙනෙක් සොයල දුන්න... ඒකෙන් එයාට ෂොප් එකේ වැඩට එහාට මෙහාට දුවන්න පනින්න වෙන එක සෑහෙන්න අඩුවුණා... ඔන්න ඔය කාලේ තමා මම මල්ලිවත් ගෙන්න ගත්තු අපේ එක්ස්පෑන්ෂන් ප්‍රොජෙක්ට් එක පටන් ගත්තේ..."

එය ඩොලර් බිලියන් ගණනක ඒකාබද්ධ ව්‍යාපෘතියකි... සපුතන්ත්‍රී මහත්තයා එහි එක් අංශයක වගකිවයුතු තණතුරක් දැරීය... ඒ පිහිටෙන් ලාංකිකයන් බොහෝ දෙනෙකුට එහි ‍රැකියා අවස්ථා සලසා ගන්නට පුලුවන් විය... සපුතන්ත්‍රී මහත්තයාට රාජකාරියට අමතරව කුඩා ගමක වැසියන් මෙන් ඔහු ගෙන්වා ගත් ලාංකිකයන් සියලු දෙන බලාගන්නට සිදුවිය... පරිපාලනයට අනුව ලාංකික පිරිස උපකොන්ත්‍රාත් කරුවන්ය... ස්ථීර නිවාස පහසුකම් ඔවුනට අහිමිය... ඒ බරත් සපුතන්ත්‍රී මහත්තයා ස්වකැමැත්තෙන් ඔහු පිට පටවාගෙන විසඳා දෙන ලදී...

 "මම හිතන්නේ මල්ලී මාස හය හතයි හිටියේ අපිත් එක්ක නේ...???

උඹ හිටියනම් අද එතන ඔපරේෂන් මැනේජර්... කෝ එදත් හරහට හිටියේ උඹේ ඔය කෑම ප්‍රස්නේ නේ..."

යලිත් අර කරුණාවන්ත පුළුල් සිනහව මුහුණේ පැතිර යයි...

"මට ඒ වෙනකොට ගෙදර යන එන වෙලාවක් තිබ්බේ නෑ පිලිවෙලකට... සමහර කාලවල අවුරුද්දක් ගෙදර ගියේ නැති අවස්ථා තිබ්බ... ඒත් දවසක් ෆ්ලයිට් එක ඩිලේ වෙලා සාමාන්‍යයෙන් රෑ වෙලා එන මම උදේ වරුවේ ආවා... ඉස්කෝලේ දවසක් හින්ද මම කෙලින්ම ෂොප් එකට ගියේ... වැඩ කරණ ලමයෙක් කිව්ව නෝනගේ දණහිසේ අමාරුව වැඩිවෙලා කියල මැනේජර් මහත්තය හොස්පිටල් එක්ක ගියා කියල.... මම ආපහු ගෙදර ආවා... අක්කලගේ අම්මත් මට වැඩිය මූණ දීල කථා කලේ නෑ... කෝල් එකක් දෙනකොට වත් නොකියපු හදිසියේ වැඩිවුණු දණිස් අමාරුව මට මහ ප්‍රෙහෙලිකාවක් වුණා.. ඒත් මම ටිකෙන් ටික දැනගත්ත ඒ වෙණකොට මට විසඳන්න ප්‍රෙහෙලිකාවක් ඉතිරි වෙලා නැති වග..."

සපුතන්ත්‍රී මහත්තයට ලස්සන කටහඬක් තිබුණ... මිල්ටන් මල්ලවාරච්චිගේ ගී ඔහු අපූරුවට කිව්ව...
සාද වලදී  "මා නෙත් කැදැල්ලේ සැතපීලා නිදැල්ලේ..." සින්දුව කියල අන්තිමේට
"ඉන් මතු කිසිදාක යන්නේද හද රන් ලෙනේ..... පහන නිවා...." කියල අක්කව බදාගෙන ඉන්නව...
මධුවිත මුසුවෙන සාද වලදී මේක සම්මත අවසාන රංගනය වෙලා තිබ්බ ඒ කාලේ....
එතකොට ඒ කිසිම දෙයක් අක්ක ගාව ඉතිරි වුණේ නැද්ද?

 "එදා හොස්පිටල් ගිහින් ගෙදර ආවට පස්සේ අක්කට බ්ලීඩින් තිවුණා ගොඩ දවසක්... මම ඒ ගැන කථා කලේ නෑ වචනයක් .. නර්ස් කෙනෙක් ගෙන්නල තිබ්බ උදව්වට... ළමයි දෙන්නගේ විභාග ලඟ එනව.... ඒ වෙලාවේ අපි දෙන්න වෙන් වෙලා ළමයි දෙන්නට ලොකු පීඩනයක් දෙන්න ඕනේ නෑ කියල මට හිතුන... අන්තිමට ඒ තත්වය සාමන්‍යකරණය වුණා... මටත් පුදුමයි මට ඒක දරාගන්න හයියක් තිබ්බ එක...එකම ගෙදර ෂෙයා කරන බෝඩින් කාරයෙක් වුණා මම මගේම ගෙදරම, ඊට පස්සේ... මම රට යනව..  ආපහු එනව... අපි ගෙදර ඉන්නව... කෑම කනව... එළියට බැහැල ගමන් යනව... ඒත් වෙනම ජීවිත... අන්තිමට මට දරාගන්න බැරි වුණේ අර මනුස්සය මම ඉඳිත්දීම ගෙදෙට්ට එන්න ගත්තු එක... ගෑණියෙකුට එච්චරම නරුම වෙන්න පුලුවන්ද බං..?"

සපුතන්ත්‍රී මහත්තයා උරිසට උඩින් ආපිට බලමින් අසයි...

දඟකාර කෙස්වැටිය අංශක 220 කලාපයට ඇතුළුවිණි... කළු ඉංගිරියා සීරු මාරුව නැවත ඇරඹිණි...

"හිටපන්.. හිටපන්... ඔය විස්තරෙත් කියන්නම්... මම උඹට මෙව්ව කියන්නේ උඹත් මේ ක‍ටු ඉඹුලේ දැන් භාගයක් නැගල හින්ද... "

ශ්‍රෙක් පූසාගේ වෙස්, කිට්ටුවට හෝ දෙවරක් ගැනීම අපහසුය...

"මගේ බෙල්ලෙයි උරපත්තෙයි අමාරුවක් ආව දැන් අවුරුද්දකට උඩදි විතර.... 

ඒකට රෙගියුලර් පිසියෝ තෙරපි දෙන්න ඕන වුණා... 

පස්සේ අමාරුව හොඳවුණත් මම ඒ සුවයට ආස කරන්න ගත්ත... 

එහෙම ගිය තැනකදි තමා හමුවුණේ...

දැන් ඉතින් එයාට සිංගල් ක්ලයන්ට්... " 

සපුතන්ත්‍රී මහත්තයා මහහඬින් සිනාසෙයි....

පරණ පලතුරු රසය, උඩින් දමා තිබූ රස කාරක පරයා කට හාරවන ගතියක් දනවන්නට විය....




බලන්නෙපා යුග නුවන් විදා
විදි රුදු හී සර සේ මසිත පෙලා...
පෙර ඔබ මුව නැගි පහන් සිනා
ලැව් ගින්නකි අද මා දවනා...

රඟහල කැටිවුණ අඳුරක සැඟවී
ඔහු ළමැදේ හිස සඟවලා....
අසා සිටියෙ ඔබ හිත මා තනිවී
හඬනා රාවයදෝ...

එදා ඔබේ හදවතින් ගලාවිත්
මවෙත තුරුළු වූ සිනා සලා...

සදා සොඳුරු සිහිනයක උදාවුණු 

අතීතයක් හඬවන්න එපා...

Read More!