හිමිදිරියේ හිරු එලියට මං යනවා එහා ගමට...

අන්තර් ජාලයේ නිර්නාමිකත්වයට මුවා වෙලා මිනිස්සු කොච්චර පහත් මට්ටමකට වැටෙනවද කියලා යස උදාහරනයක් මට හිතවතෙක් පෙන්වා දුන්නා... පාසල් යන අපේම දරුවකුගේ නම් පවා ඈඳාගෙන ඉතාම ක‍ටුක දේ ඔවුන් පවසනවා... මටනම් හිතෙන්නේ මේක එක්තරා ව්‍යාධීමය තත්වයක් කියලයි... ඕනැවටත් වඩා මිනිස්සුන්ගේ හිතුවිලි ව්‍යච්චේදනය කරලා, සංකීර්ණ එල්ලයක් නැති බොහෝ සංකල්ප, සමාජය වෙත දරුණු ලෙස මුදාහැරීම සමහරුන්ට රස්සාවක් වෙලා... "සමාජ කතිකාවත" කියන ලස්සන වචනය ඉස්සහරහට දමාගෙන කරන මේ සෙල්ලමේ කෙලවර, භේද බින්න වුණු සමාජයක් විතරයි... සරල වින්දනය පි‍ටු දකින, අසමාන්‍ය චර්‍යා රටා හුවා දක්වන තත්වයට, අපේ සමාජය හැරුනේ කොයි කාලයේද...? අහල බලන්න මේ ගීය... කවියාත්, තනු නිර්මාපකයාත්, ගායකයත්, මේ සිතුවිල්ල ඇත්තෙන්ම සිතේ ජනිත වූවකු ගේ හැඟුම, අප තුලත් ඇතිකරනවා නේද...? අපේ මිනිස්සු ආවේග පිටකරන්න හුරුවෙලා හිටියේ සරල සුගම විදිහට... දයාරත්න රණතුංග ගයන මේ මියුරු ගීය ඒකට සාක්කියක් නෙමේ, උදාහරණයක්...

හිමිදිරියේ හිරු එලියට මං යනවා එහා ගමට...
නුඹ නැතිදා කෙලෙසද මා ගමේ සිටින්නේ...
අඳුර වැටෙන්නා... ගැල පැදවෙන්නා...

රිදී පාට වලාකුලක පුරා බලන තරු යුවලක්...
නුඹේ දෑස කියා මගේ සිතයි කියන්නේ...
ඒ එලියයි නිදි රකුසා එලවාගන්නේ...

පුංචි මැණිකෙ බහ දෙඩුවට නුඹේ දෑත මට දුන්නෑ...
ගෙපැල හදා කල් බැලුවට හිත වැලපෙන්නේ...
සුබ නැකැතින් මැණිකේ හෙට මුදු පලඳන්නේ....

සිංදුව අහන්න... ඕන්නම් බාගන්න... ඔබේ සිතැඟිත් ලියලම යන්න...