දහඩිය මුතුලැල් උර පලඳින්නයි...!

වෛද්‍යවරුන්හට තමන් අතින් සිදුවන වෘත්තීමය අතපසුවීම් නිසා ලබන දඬුවම් වලින් මූල්‍යමය ‍රැකවරණයක් ලැබීමට රක්ෂණ ක්‍රමයක් ඇත්තේය. ලංකාවේ මෙය ප්‍රචලිත හෝ ආරම්භ හෝ වූයේ මහාචාර්‍ය ප්‍රියානි සොයිසා මහත්මියට එරෙහිව රියන්සි අර්සකුලරත්න මහතා (පසුව නියෝජ්‍ය සොලිසිටර් ජෙනරල්වර) විසින් ගොණුකරන ලද නඩුවෙන් මහාචාර්‍ය ප්‍රියානි සොයිසා මහත්මියට රුපියල් මිලියන පහක පමණ දඩ මුදලක් ගෙවීමට පසුව යැයි මගේ කල්පනාවය. නගාරන්තර දුම්රියේ නැරඹුම් මැදිරිය කෙසෙල් ගෙඩියක් ලෙලි ගසන්නාක් මෙන් පසා කරගෙන අනෙක් දුම්රියේ රියැදුරු සියදිවි හානි කරගත් පසු දුම්රිය වෘත්තීය සමිතීන් නැවතත් වැඩට බැස ඇත. නැනෝ කැබ් රථ කොලඹ නගරයට හඳුන්වාදීමෙන් පසු ත්‍රි රෝද රථ රියැදු‍රැන් විසින් මහත්ම උද්ඝෝෂණයක් නගනා ලදී. රජයේ රෝහල් වල ඇටෙන්ඩන්ට් වරියන් විසින් දැන් අඳිනු ලබන්නේ හෙදියන් අඳින නිල ඇඳුමට සමාන එහෙත් පාටින් ලා කහ ඇඳුමකි. මෙය ඔවුන් දිනාගත්තේ බලවත් වූ වෘත්තීය ක්‍රියාමාර්ගයක් හරහාය.

තම දහදියෙන් උපයන ශ්‍රමය සැබැවින්ම අභිමානයට කාරණයකි. එහෙත් එය කේවල් කලයුත්තේ ශ්‍රමාභිමානය ඔපනංවනා අයුරෙන් මිස තමන් අයිති වන අනෙකුත් කුලකයන් පීඩාවට පත්වන අයුරින් නොවේමය. අදටත් ප්‍රබල සක්‍රීය වෘත්තීය සංගමයකට පිටිබලය වන දේශපාලන පක්ෂයක් වන ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ අසූව දශකය අගභාගයේ වරද්දාගත් කාරණයනම් මෙයමය. පසුව යම් රූපාන්තරණයක් පෙන්වූ ඒ වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාකාරිත්වය ටී බී ඉලංගරත්නයන්ගෙන් පසු ලංකාවේ ඛණිජ තෙල් ව්‍යාපාරයේ උන්නතිය වෙනුවෙන්නම් තම දායකත්වය අනෙක් සියලු දේශපාලන පක්ෂ ඒ සම්බන්ධයෙන් පසුගාමීව සිටි වකවාණුවේ උපරිමව දක්වන ලදී. මෑත කාලයේ සිදුවූ හෙජින් ගිවිසුම [අනාථ ගිවිසුම - දැන් මෙයට බාර කරුවෙක් නැත...!] හා බාල පෙට්‍රල් කාරණා සම්බන්ධයෙන්, ජාතික පුවත්පත් කෙතරම් තිබුණද, වාර්ථාකරුවන් වාර්ථාකරණයේදී හා විග්‍රහයේදී කෙතරම් පඳුර වටේ කැරකුනද,මා දු‍ටු හොඳම විග්‍රහය කෙරුණේ පාර්ලිමේන්තුවේදී අනුර කුමාර දිසානායක මහතා පැවැත්වූ කථා දෙකකිනි. "ඒ ඒ බනිස් වලට ඒ ඒ කෙසෙල්" යන දෙපිට කැපෙන කථාවේ එක් පැත්තක් නම් "ගමේ හැටියට මුලාදැනියා" වීමය. පංතියේ මොනිටර්ගේ සිට සියලුම නායකයින් පාලකයින් තේරෙන්නේ අපාතරින්මය... සක්‍රීය වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාකරිත්වයකට සාමාජිකයන්ගේ වෘත්තීමය දැනුමද බෙහෙවින් ඉවහල් වේ...

ලංකාවේ විශ්ව විද්‍යාල වල තෘතීය අධ්‍යාපනය මැයින් බොහෝ විෂයන් ඉගැන්වේ. මේවා සැබැවින්ම රටට අවශ්‍ය ශ්‍රම බලකාය නිර්මාණය කිරීම වෙනුවෙන් නිර්මිත ඒවාද යන්න බලවත්ම ප්‍රස්නයකි. එය එසේ විය යුතුමද යන්න ගැන වෙනම "සිම්පෝසියමක්" වුවද පැවැත්විය හැක. "විශ්ව විද්‍යාල ඇත්තේ විශ්ව දැනුම ලබාගැනීමටය" යන සුරතල් වැකිය අප විසින් චිරාත් කාලයක් සුරකිනු ලැබ ඇත්තේය. ඉතා දුෂ්කර පලාතකින් පැමිණ විශ්ව විද්‍යාලීය අධ්‍යාපනය ලැබ දැන් පීඨාදිපතිවරයකු වී සිටින මහැදුරුතුමෙකුත් සහභාගී වූ ‍රැස්වීමකදී ඔහු විසින් "our students do not have adequate management skills" කී කල්හී, විශ්ව විද්‍යාලයේ නවක වදය ලබන කල අපට පුනුරුච්ඡාරනය කරන්න කී කුණුහබ්බ ගොන්නක්ම මගේ කටට ආවත් ඒ එළියට නොදමා වලකා ගත්තේ ඉතා අපහසුවෙනි. කළමණාකරණය කරන්නට නිෂ්පාදනයක් තිබිය යුතුය. නිශ්පාදනයක් කරන්නට එයට පුරුදු පුහුණු කරණු ලැබූ ශ්‍රම බලකායක් අත්‍යාවශ්‍යමය.. ඒ ඔස්සේ ගොඩනැගුනු, ඔපමට්ටම් වූ ශ්‍රමයෙන් අපට, රටට, අපේ මිනිස්සුනට ගැලපෙන නව නිපැවුම් උවමනාමය. ඒ සියල්ල පසෙක දමා විශ්ව විද්‍යාලය තුල සෙමෙස්ටර් ක්‍රමයක් ඔබා දරුවන්ට ඉස්පාසුවක් නොමැතිවම විෂය මොඩියුලයන් නිම කිරීමට බලකෙරෙන්නේය. ඉන්පසු අපේ ලමයින්ගේ දස්කම් මදියැයි ලමුන්ටම දොස් කියති.

අද අදේ මගේ සුපවයිසර්වරයා වෙත යම් ව්‍යාපෘතියක් ඉදිරියට යන ආකාරය සම්බන්ධයෙන් මගේ කණස්සල්ල ප්‍රකාශ කල විට කීවේ " ..yes I agree with your point, but we can't choose our parents, can you..?" හැබෑව... වටපිටාව කුමක් වුවද අද දවසේ අප අත ඇති එක් වගකීමක් නම් අප ලබනා වෘත්තීය හැකියාව උපරිමයෙන් මුවහත් කරගැනීමයි... ඉනික්බිති, ඒ ඒ මාර්ග ඔස්සේ ඊලඟ පරපුරට ඉදිරියට ඒමට මංපෙත් හෙලි පෙහෙලි කර දීමයි... ඒතුලින් ඔවුන්ට රටට දිය හැකි උපරිම දායකත්වය ලබාදීමට උදව් දීමයි... යම් දිනෙක, පිරිසක් වෙණුවෙන් තීරණ ගැනීමේ, ඒවා ක්‍රියාවට නැංවීමේ, අවස්ථා ඒ දරුවනට උදාවණු ඇත... එදාට ඔවුන් අප දැල්වූ කණාමැදිරි එළියෙන් රටම බබලවනු ඇත...


දහඩිය මුතුලැල් උර පලඳින්නයි...
දහසින් බැඳි මල් සිරසින් ගන්නයි...
රට බබලන්නයි දැය බබලන්නයි...
නිවහල් පැතුම් පතන්නේ...

පිටරට අතපා සිත කය සතපා...
වින්ද නිගා නැති වෙන්නයි...
රට බබලන්නයි දැය බබලන්නයි...
නිවහල් පැතුම් පතන්නේ....

අද බිම හෙළනා දහඩිය බින්දූ....
ගයාවි අපගේ නිවහල් සින්දූ...
රට බබලන්නයි දැය බබලන්නයි...
නිවහල් පැතුම් පතන්නේ....

සින්දුව අහන්න... ඕන්නම් බාගන්න...

චන්ද්‍රාණි ගුණවර්ධන / ඩෝල්ටන් අල්විස් / ලයනල් අල්ගම
Read More!

පෙම් පාලා රෑ දිවා....

පසුගිය සැප්තැම්බර් නමවන දින ඇරඹුණු කුජ මාරුවක් ගැන ඵලාඵල සාකච්ඡාවක් අද උදේ මගේ නෙත ගැටුනා... පහත ඇත්තේ ඒ සංවාදයේදී තරුණයකු විසින් පලකල අදහසක්...

"මට නම් හිතෙන්නේ මෙච්චරයි..... ඉපදුනානම් කවදා හරි මැරෙනවා... ඒක හෙට උනත් එකයි, අද උනත් එකයි, දැන් උනත් එකයි, එන්න කියලා කෝල් එක ආවම මොන වැඩේ තිබුනත් අපි යන්න ඕනේ.... ඒක ගැන හිතලා හිත හදා ගත්තාම ඔය මොන මඟුල මාරු උනත් හිතට ගානක් නෑ..."

කුඩා කල කියවූ රුසියානු පරිවර්තනය කෘතියකට මගේ සිත දිවගියා... ඒකේ නම "අපේ කාලයේ වීරයෙක්"... කථාවේ එක් අවස්ථාවක කථා නායකයා උඩඟු මාන්නක්කාර තරුණයෙක් සමග ගැටුමක් ඇතිකරගන්නවා... ගැටුම සමථයකට පත් කර ගැනීමට ඔවුන් තෝරාගන්නේ රුසියානු රූලේට් ක්‍රමයට සමාන ක්‍රමයක්... තරුණායාට මුල් වෙඩිල්ල කථානායකයාට තැබීමට අවස්ථාව ලැබෙනවා... මානාධික ඔහු කථා නායකයා දිහා බලා රිවෝල්වරය අහසට එල්ල කොට කොකා ගස්සනවා... ඉන්පසු කකුලක් පිට කකුලක් දමාගනිමින් පුටුවක ඉඳගන්නා ඔහු යම් ඇට සහිත පලතුරක් සපමින් ඇට කටින් එළියට වීසිකරමින් කථානායකයා කොකා ගස්සන තුරු බලා ඉන්නවා, ...

කථා නායකයා ඒ වෙලාවේ මෙහෙම කියනවා... "ඔව් මම මේ අවස්ථාව දැන් පාවිච්චි කරන්නේ නෑ... මම දවසක මේ උණ්ඩයත් රැගෙන ඔබ හමුවට එන්නම්..." කියා... අවුරුදු ගණනාවකට පසු අර තරුණයා විවාහ වෙනවා... විවාහ දින සන්ධ්‍යාවේ රිවෝල්වරයත් අර උණ්ඩයත් රැගෙන කථානායකයා තරුණයා හමුවීමට යනවා... සුදුමැළිවණ තරුණයා දණින් වැටී ජීවිතය අයදිනවා...

ජීවිතය ගැන, තමා අවට සමාජ වටපිටාව, ආගම්, දේශපාලන න්‍යායයන්, සංස්කෘතික අංගයන් ගැන ප්‍රත්‍යක්ෂයෙන් අදහස් පලකිරීමට පෙර ඒවායේ දිග පලල පිලිබඳ පරිචයක් ලැබීම අවශ්‍යයි කියා මට හිතෙනවා... පරිගණකයක්, අන්තර්ජාල පහසුකමක් තිබූ පමණින්මම කෙනෙකුට සමාජයට බලපෑමක් කළහැකි ලියන්නකු වේ යැයි අධිතක්සේරුවකට පැමිණීම ඒ තරම් සාධාරණ නෑ... අන්තර්ජාලයේදී තමන්ට රුචි ඕනෑම දෙයක් ලිවීමට නිදහස ඇතත් ලිවීමේ අභ්‍යාසය සම්පූර්ණ වන්නේ තවත් කෙනෙකු එය කියවූ විට පමණි... අතථ්‍ය සත්‍යයෙන් මිදී සැබෑ ජීවිතයම ස්පර්ශ කල යුතුය... අකුරු කරන වචන වල ඇති සැබෑ බර අන්‍යයන්ට සංවේදනය කල හැකි වන්නේ ඒලෙස තෙම්පරාදු වූ සිතුවිල්ලි ගොන්නක් හරහා පමණි... නිසඟ ප්‍රතිභාවක් කෙනෙකුට පිහිටන්නේ කලාතුරකිනි...

අන්තර්ජාල පුවත් කඩමාලු හරහා විසිරෙන විසිහතර පැයේ ඕපාදූප, අපේක්ෂා භංගත්වයන්ම තැනින් තැන නැවත නැවතත් කට් ඇන්ඩ් පේස්ට් වී පැටව් ගස්සවනු ලබයි... අවසානයේ පුරුෂාර්ථ නැති සමාජයක් අප විසින්ම බිහිකරනු ලැබ ඇත්තේය... ගුණදාස අමරසේකරයන්ගේ "දෙපා නොලද්දෝ" කථාව එදාට වඩා අද තරුණ සිත පිලිඹිබු කරන කැඩපතක් වැනිය...

පෙම්පාලා ‍රැ දිවා...
සැළෙන, ලෙළෙන, ඇලෙන, ගැලෙන, බැ‍ඳෙන, ‍රැ‍ඳෙන, සිහින මවන...
සමණල රංචුව සේ...
සං‍තෝසෙන්....
හිතන, පතන, සොයන, බලන, මිහිරි සුවය, විඳිමු ලබමු...
චංචල මේ ලෝකේ....

අත්වැල් බැඳගනිමු...
සිත් සේ සතු‍ටු වෙමු...
විදුලිය තාලේ පියඹන කාලේ...
එන්නේ නෑ....

පෙම්පාලා රෑ දිවා...

මීවිත අතට ගමූ....
ගීතයේ රසය බොමූ...
ජීවිත ගමනේ මාවත මැදනේ...
මේ ඉන්නේ....

පෙම්පාලා ‍රැ දිවා...

සින්දුව අහන්න... ඕන්නම් බාගන්න...

ගායනය එම් එස් ප්‍රනාන්දු
Read More!
 
Blogger Wordpress Gadgets