අකලට වට මහ වරුසාවක් සේ...| තොල ගෑ අමාවේ රහා..

A වෙත.

මේ ලියුම ලියන්නේ කථා කරලා කිව්වොත් මට මේක කියන්න බැරි වෙන නිසා. කිසිම හේතුවක් නැතිව මාව නිකන් කඩමාල්ලක් වාගේ අමතක කරලා ඔහේ හිටිය අවුරුදු ගනන, ඔයා, ඔයාගේ දියුණුවට ගමන් කරන්න යොදාගත්තට මම ඒ කාලේ ගතකල හැටි දන්නේ මම විතරයි. මෝරලා තිබිච්ච නැති මගේ හිත ඇතුලට, මම දුර්වල හැඟීම් බරවුණු වෙලාවක් බලලා රිංගපු ඔයාව, මට මගේ ලෝකෙම වුණා.

 ඒ සියලු දේම එහෙම්මම් තියෙද්දී, මෙහෙම මගේ ලෝකෙට ආවේ ඇයි ආයෙමත් අනාරාධිතවම?
මම දැන් නිවී සැනහිච්චි පවුල් ජීවිතයක් ගතකරන බව ඔයා හොඳින්ම දන්නවා, එහෙම නැත්නම් ඔයා ඒක උවමනාවෙන්ම අමතක කරනවා.

මට ඇත්ත කියන්න, එදා මගේ මුහුණට මුණගැහුණේ හොඳිනම සැලසුම් කරලා නේද? ඒක අහම්බයක් නෙවී නේද? අවාසනාවට මගේ හිත එදාත් දුර්වල වුණා අතීතයේදී වාගෙම. ඉන් පස්සේ මට මුහුණ දෙන්න වුණු දේවල් කියලම මේ ලියමන නවත්තන්නම්.

කවි ලියන්න තියා හුස්මක් කටක් ගන්න ඉස්පාසුවක් නැති මගේ අතින් එදා ගෙදර ඇවිත් කවියක් ලියැවුණේ කොහොමද කියලා මම වත් දන්නේ නෑ. අපේ අතීත මතකයන් වාගෙම, අල්මාරියේ යටින්ම ගහලා තිබිච්ච කවිය ලියවිච්ච කොලය, හැඳුනුම් පත නැතිවෙලා කාමරය අනික් පැත්ත දදා සොයාපු ඔහුගේ අතට පත්වුණා. වෙනදා ගෙදරින් පිටත්වෙලා ආපහු යනකොට මගේ බෙල්ල බදාගෙන අඬන මනුස්සයා එදා "මම ගිහින් එන්නම්" කියලා විතරයි කීවේ. ඒ ඇස්වල හැන්ගිච්ච කඳුලු බින්දු මම අඳුනනවා හොඳින්ම. පව්, ඒ මනුස්සයාට එහෙම කරන්න තියා හිතන්නවත් වටින්නේ නෑ. කෙනෙක්ගේ පළමු ආදරේ - අමතක නොකල හැකි ආදරේ - වන්දිය මම ගෙවනවා. වෙනදට දවස ගානේ කථා කරපු මනුස්සයා දැන් කෙටි පණිවිඩයක් විතරයි. ඒ හිත රිදිලා. එයා එහෙම ඉන්නේ එහෙම උණාම බව මම දන්නවා. කරුණාකරලා අයේ මට කථාකරන්න උත්සාහ කරන්න එපා. පණිවිඩ එවන්නත් එපා. අහසින් පාත්වුණා වාගේ මූණ ඉස්සරහට එන්නත් එපා දෙයියනේ. මට නිවී හැනහිල්ලේ ඉන්න දෙන්න. මට මේක මෙතනින් නවත්තන්න ඕනේ.

මීට B

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

C වෙත

ඔයාට පුදුමත් ඇති මම ඔයාට ලියුමක් ලියන එකට නේ...? පුලුවන්නම් මට කථාකරන්න මේ ලියුම කියවලා... ඔව් මම දන්නවා ඔයා අහයි ඇයි ආයේ කථා කරන්න එපා කියපු මමම මෙහෙම ලියුම් ලියන්නේ කියලා නේ...? නමුත් අනෙක් හැමෝටම වඩා යාලුවෙක් විදිහට මට ලංවෙච්චි ඔයාට විතරයි මේක කියන්න පුලුවන්... අසීමිත නිදහසක් බුක්තිවිඳිත්දිත් මම ඔයා එක්ක යාලුවෙක් විදිහට ඉන්න උත්සාහ කලේ, මම මේ ගමන ආවේ වෙන අරමුණක් නිසා බව ඔයා දන්නවා... ඒක ඔයාට ඉහිලුම් නොදෙන කාරණයක් වුණත් මට අර මණුස්සයාගේ මූණ මතක්වෙණකොට එහෙම නොවී ඉන්න බැරි වුණා.. ඒත් මම එහෙම ලොකුවට හිතා හිටි දේවල් බිඳවැටෙන්න ගියේ එක මොහොතයි... මා වෙණුවෙන් කවදාවක්වත්ම එලියට නොආපු කවි සිත් දැන් පහලවෙන්න පටන් අරන්... මෝටර් ස්පෙයාර්ස් කඩේ නිශාන්ත අයියා මුණගැහිච්ච් වෙලාවක කථාවේ ඉතිරි හරිය සම්පූර්ණ කරගන්න මට පුලුවන් වුණා...
ඔයා අහලා ඇතිනේ අර සින්දුව..."මගේ මුවින් මම ලොවට කියා ඇත..." දැන් මට කෙනෙක් එක්ක කථා කරන්නවත් මූණ බලන්නවත් හිතක් නෑ... ඔ‍ෆිස් එකෙන් ආපු ගමන් කොහේ වත් නොයා මේකේ අතුලටම වෙලා ඉන්නවා... රෙස්ට්ටොරන්ට් එකේ බාර්මන් මට පොඩි පිහිටක් වෙලා තියනවා තාව කාලිකව... ආත්මාර්ථකාමී ඉල්ලීමක් උනත් වෙලා තියේනම් කථාකරන්න...

මීට D

අකලට වට මහ වරුසාවක් සේ...
අසුබ දිනක ආ සුභ පැතුමක් සේ...
මා හැර ගිය ඔබ නොසිතූ මොහොතක...
ඇයිදෝ යළි ආවේ...

පෙරදා මෙන් හද මල් පිපුණාදෝ...
සතු‍ටු කඳුලු නුවනත සිඳුනාදෝ...
ආදර අතීත නටඹුන් අතරේ...
මන්දිර මැව්වාදෝ...

සොවක් නැතේ නොසිතනු මැන සංකා...
ඔබෙන් ලබනු කුමටද අනුකම්පා...
රජෙකුට හිමිවුන මා දැන් ‍රැජිනකි...
සතුටයි කිරුළ අපේ...

හෙට හමුවීමෙන් කිසිදු පලක් නෑ...
ඔබෙ ඇරයුම පිළිගන්න හිතක් නෑ...
විමසන වදනට පිලිතුරු දෙන්නම්...
ලඟකදි ලබන දිනේ...

------------------------------------------------------------------------------------------------

තොල ගෑ අමාවේ රහා...

තොලට හුරු වෙලා...

නොකරණු චෝදනා...

මා අසරණයි...

ගෙදර බිරිඳ දරුවන් සිහිවේ...

මහද හඬන හඬ ලොවක් පුරා...

ඇසුනොත් කියයි....

මගේ මනාප ඇගේ මනාප රෑ දෙපොලක නිදයි....

මා කොතැන කොහි ගියත් එන්නේ ගෙටයි...

නැවත හෙටද එයි දිනක් ලඳේ...

එදිනත් මගෙයි....

ඔබ නිසාම දුක් වුනාට හදවත හඬයි...

ඒ කඳුලු හඬ දෙතැයි දෙනුවන් කියයි...